kahvaltı

bak hallendim yine
zaten topal hayatımın koltuk değnekleri kırılmış
gönlümdeki çorak toprağa
artık bir çiçek dahi
dikebileceğim yer kalmamış
bakma ettiğimizi buluyoruz
ama biraz daha yorarsam parmaklarımı
karlar yağacak gövdeme
ılık belki rüzgarlar ama uzaktan ve
kasvetli
hem hazır ürpermişken içimdeki çam ağaçları
dalın olayım
yenisi çıksın diye buda beni