Hiçbir ağlayan bulutun altında kimseye şemsiye açmamış ben, aciz hissediyorum tavanın ufacık gözünden akan 2 damla suya karşı. Adını dahi unuttuğum acılara gark olunca daha çok hissettim aslında yalnız bırakıldığımı ve bunu hak ettiğimi. Yosun tutmuş duvarlarımın altında ne güzel renkler vardı artık ben de bilmiyorum. O kadar çok şey bekliyorum ki hep herkesten hem de hiçbir şey vermeden. Sürekli ben verdim o kadar verdim ki tükendim heralde kalmadı bende. İçimdeki boşluğu bencilliğimle doldurmaya çalışıyorum.
Herkese ve her varlığa dair inancımı yitiriyorum. Anlamsızlaşıyorum.